Miku jon i brisht,
ti prej vitesh mbledh lule nder kopshte tjera,
per ty jeta ishte vajze tekanjoze
qe vjen e t'puth n'buz
e zhduket si me e pas marr era

Por nuk mundem me than
se shkoi pa lan gjurm
pasi dicka jotja ka mbet
gjithmon nder ne
jo si fjale e thanun
per me ndi nji turm
ma shum si leter
ne pallton e ndergjegjes se re

N'frymarrjen tande te lodhun e te zbeht
fluturojn mendjet e lira andej nga e verteta
te molla e ndalume, te Lukja ka mbet
nji errsin e kalbun prej ka na flet jeta

Miku jon i brisht
pse ke dashte ma fort se qiellin
Lulin e varfen si drite e vogel kap per piklina drandofilet kopshteve perher na sjellin
pamjen e kjart
te Zotit qe banon nder vogelsina