Në ëndërra më vie plot gaz
gjdo natë me sillesh vërdallë
njashtu siq të kërkoj unë
mos më kërkon dhe ti vallë

si dikurë nën blinajë
pranverave kur më prisje
dalëngadalë pa u hetuar
bashkë me blinët shtatin rrisje

largësia s'na lë të rrimë
ku shkonim gjithnjë me ëndje
veq se do ngushëllohemi
nga na shpjerr ëndërr e mendje

as koha prapa kthim ska
dhe se kemi shumë dëshirë
ajo ikën me të shpejtë
pa patur fare mëshirë

rinia kalon bashkë me të
dhe blinët tani janë rritur
unë e ti nëpër vite
njëri tjetrin duke pritur

pa u parë kaloj dhe ky mot
ndoshta tjerë i vihen varg
ndoshta plakemi dhe vdesim
si tani mbetemi larg...