Deti, ne gjine e vete e treti
te fundit psheretime,
qe s'e degjova dot,
klithen, pulebardhat nje kenge tmerri,
hodhen mbi det zambake, zambake dhe lote,

Dhe e percollen jehonen dallget,
mbi gjoksin tend kjo shkume e bardhe,
nga afshi yt u treten valet,
me i pafundmi funeral,

Jo nuk e besoj, nuk mund ta besoj,
sot kujtimi yt mbi mua po rendon,

Jo nuk e besoj, se imagjinoj,
lotet mbi kitare doren tende kerkojne,
S'e imagjinoj,
S'e imagjinoj