verse 1:
kaniher je i humbun se nin veten qa po thu
munohesh me u kthjell po se din ka je tu shku
e per mu bo komplet e lyp ni njeri tjeter
se smun me nejt vet, don si n'kohen e vjeter
me pas dikon ngat veq me fol me to
me majt afer veti, me qu koh me to
me fitu besimin, me ja jep premtimet
mos me njoft idhnimin, mi harru dyshimet

se ke vendos mi lon kejt tjerat ski kohe mu rrugav
don mi kallxu vlerat, e me to mu pershtat
me menu per ma vone, per diqka ma shum
krejt ja kisha dhon veq mos mu bo qeshtu
ti stabil rrin e run veten sle ven per gabime
tjert thojn ruju se o ka ta puno mas shpine
po prej dashnis qe i ki i qon rrotsomes kejt
po prap sun pajtohesh e thu jeta so e drejt

ku jon premtimet...

verse 2:
se ka ndrru koha, edhe njerzit jon prish
sun e gjen ni femen, qe hala nuk o prish
2 a 3fish, ma i mire je se tjetri
nfund t'len vet shkon te aj i keqi
dut me ngu mendjen e jo zemren se ma von ka pasoja
un jom bo i mire me ty hiq pa kon nevoja
veq mos me kon na tprisht, ty mos met lendu
po ty kurr sta ka ni, qato ma ktheve mu

me t'keqe, n'fakt vetit ja ktheve
se un gjej tjeter a ti me mu e kreve
leter e vjeter ku o shkru historja jon
mate me meter distancen qe ka me kon
se respekti i tepert per ty ish kon kot
prej menjes madhe tu kom dok moralisht i dopt
tash une nuk po du, gjej ndryshimet
ki mem lyp mu, bashk me premtimet