as sorra ashtin të mos ma tretë në prishtinë
ikje udhën nënë e lodhur me frymë në fyt
e shpirtin zgjonim me pikë ujë kroi në kulinë

ngjanim në zogj të trembur shtegtarë
unë baca metë dhe natyrisht ti nënë
ti qaje brenda vetes lotët iknin faqesh zjarr
më jepje ilaçin ndoshta m`i çel sytë zemër
shpresoje ta hetoj dritën larg me emër

ecnim robër të etur me dangë të thellë në gji
me thikë të përhershme gurit në dumnicë
dumnica është shpirti lot i ngrirë nën qerpik`
ah nënë ti ja tashmë je përherë aty
unë gjithnjë vij te ti dhe flas për epikë