një fletë e bardhë mora që ta dërgoj dhe disa fjalë mendova ty të uroj,
por zemra nuk e shkroj dot asnjë fjalë dhe lotët përmbi faqe më rrodhen ngadalë.
Një trëndafil edhe një unaz.
Po më kujtonte jetën që lash pas.
Vellon e batë jepja asaj unë si kujtim dy lot po mba.

Gjithë njerëzit sot po flasin për ne të dy.
Dhe unë nënën e gënjej se nuk qaj për ty.
Asnjë pajon tek der,
mua nuk më pret.
Vetmia është dhuratë që më dha kjo jetë.

Një trandafil edhe një unas po t'i dërgoj mbyllur në një zarë,
vellon e bardhë
jepja mua dy lot mi lërti mb.
Gjithë lumturi unë ty ta urroj edhe pse një nga një lot prapë më pikojnë gjithë lumturin me shpirt të uroj.
Ndoshta,
ndoshta dy lotë mjaftë.
Një fletë e bardhë e mora që ta dërgoj dhe disa fjalë mendova ty të të urroj.