Hej
rrjedh nji kangë si vala e Drinit
hapet logut të Dragogjinit
për nji zemër atdhetare
malet shqipes përdykrenare

Brez pas brezit ku kanë le
burra lisa për atdhe
atje leu e u rrit si motit
Mirash Luca, djalë prej Hotit

Ia merr bjeshkës bubullimën
ia merr liqenit gurgullimën
nëpër male legjendare
hej, merr thesare mijëvjeçare

Hej
ku ardh gëzimi e pikëllimi
ku ardh kanga o e vajtimi
historia jonë gojore
rujt tek shqipja, hej, gjuhë hyjnore

Prej te vargu më i vjetër
ai e merr e bëhet letër
merr nektar e porsi bleta
për Malësinë, si Anton Çeta

Ia merr bjeshkës bubullimën
ia merr liqenit gurgullimën
nëpër zemra atdhetare
hej, merr thesare mijëvjeçare

Hej
në t'vet errta me pak dritë
gjithë malësorët o po rrinë tuj pritë
Mirash Gojcaj kur po flet
ai bilbil o i gjuhës s'vet

Fjalës së parë kur po ia nis
për besëlidhjen e Malësis'
arsimtari atdhetar
qet prej goje fjalë e artë

Ia dha shkolla diturinë
vujtja i dha zemërgjerësinë
zoti i fali gojëtarinë
hej, Hoti i dha atdhetarinë

Nëpër odat e malësorëve
nëpër rreshtat e dasmorëve
nëpër logje, kangë e valle
nëpër fusha, nëpër male
nëpër shkollat e Malësisë
nëpër vepra t'bamirësisë
ai mungon, si gur i rrallë
por me vepër rron i gjallë
me atë zemër si flori
plot me mall për shqiptari