Sergej Alexandroviç Esenin lindi më 3 tetor 1895 në Konstantinov (sot Esenin), në rajonin e Rjazanit (Rusi), bir i vetëm i prindërve fshatarë, është eksponenti kryesor i së ashtuquajturës shkolla e "poetëve fshatarë". Në poezitë e tij pasqyrohet bota bujqësore (rurale) e Rusisë së fillimi-shekullit të njëzetë: fjalët e tij lartësojnë bukurinë e fshatit, dashurinë ndaj mbretërisë shtazore, por edhe teprimet e jetës së tij (Esenin ishte një i alkoolizuar kronik dhe vizitor i shpeshtë i shtëpive publike).
Rritur me gjyshërit, filloi të shkruante poezi në moshën nëntë vjeç. Më 1912 ai shkoi në Moskë, ku jeton duke punuar si një lektor në një shtëpi botuese. Në Shën Petersburg u bë i njohur ndër qarqet letrare. Falë poetit Aleksandër Bllok, njëri prej miqve të tij më të mirë, gjen përkrahje karriera e tij si poet. Më 1915 ai botoi "Radunica," librin e tij të parë me poezi, i ndjekur menjëherë nga "Ceremoni për të vdekur" (1916). Për pak kohë ai u bë një nga poetët më të njohur të periudhës.
Karakteristikat e Eseninit janë të rralla; ai kërkon mbështetje në pjesën e parë të jetës së tij në mesin e burrave me ndikim, ndërsa në pjesën e dytë preferencat e tij anojnë drejt gjinisë femërore. Me një personalitet romantik Esenin bie shpesh në dashuri e bëhet viktimë e epshit saqë martohet pesë herë.
Ai u martua për herë të parë më 1913 me Anna Izrjadnova, kolege pune në shtëpinë botuese, me të cilën kishte të birin Yuri (më vonë pre e spastrimeve të mëdha staliniste dhe vdiq në një gulag më 1937).
Në periudhën 1916-1917 Esenin u rekrutua, por fill pas Revolucionit të Tetorit të vitit 1917, Rusia del nga Lufta e Parë Botërore. Duke besuar se revolucioni do të çojë në një jetë më të mirë, Esenin e mbështet atë, por shumë shpejt zhgënjehet duke shkuar aq larg sa të kritikojë qeverinë bolshevike (e kësaj periudhe është poema "Tetori më mashtroi rëndë").
Në gusht 1917 ai u martua me aktoren Zinaida Raikh Esenin. Nga ajo ka një vajzë, Tatiana, dhe djalin Konstantin. Në shtator 1918 ai themeloi kompaninë e tij botuese të quajtur "Kompania punonjëse moskovite e artistëve të fjalës". Njihet pastaj me Isadora Duncan, tashmë balerinë e famshme, takimi do të jetë vendimtar për frymëzimin e tij poetik. Marrëdhënia me të (17 vjet më e madhe) është sa e trazuar dhe e vështirë, aq edhe plot ekstravaganca: i famshëm episodi dramatik në Paris, ku të dy u dëbuan nga një hotel, sepse Isadora kërcente e zhveshur, ndërsa Esenini recitonte vargje. U bashkuan në martesë më 2 maj 1922 (edhe ajo me preferenca dygjinore, dinte vetëm pak fjalë në rusisht), ndahen vitin tjetër. Esenin kthehet në Moskë dhe martohet me aktoren Augusta Miklashevskaja. Në dy vitet e fundit të jetës së tij ai jeton mes mondanietit, shpesh i dehur, por kjo periudhë e dëshpërimit personal është edhe periudha kur ka krijuar disa nga poezitë e tij më të bukura dhe më të famshme.
Në pranverën e vitit 1925 martohet me gruan e tij të pestë, Sofie Andrejevna Tolstaja, mbesën e Leon Tolstoit. Ajo përpiqet që ti vijë në ndihmë bashkeshortit, por Esenini nuk është në gjendje për të shmangur një ezauriment nervor: shtrohet në një spital psikiatrik, ku qëndron një muaj. Del nga spitali për Krishtlindje, dy ditë më pas pret njërën dorë dhe shkruan me gjakun e vet poemën e tij të fundit,"Lamtumire mik i shtrenjtë", e cila përfaqëson lamtumirën e tij dhënë botës. Në fakt poezia, shkruar në një copë letër, i jepet nga Esenin Aleksandër Bllokut, shoqëruar me fjalët: "Nuk është asgjë me rëndësi, por mos e hap para mëngjesit që do vijë."
Si njeri i dhunshëm dhe agresiv, poashtu tejet i ndjeshëm, Sergej Esenin vdes i vetëvrarë ditën tjetër, më 27 dhjetor 1925, në moshën 30 vjeç, ndërsa ai ishte në një dhomë hoteli në Shën Petersburg, i varur në gypat për ngrohjen qendrore.
Veprat kryesore të Eseninit: E kuqja e agimit, 1910; - Thellësitë janë tharë, 1910; - Berjoza, 1913; - Vjeshtë, 1914; - Lavirja, 1915; - Do ta vështroj fushën, 1917; - Kam lënë shtëpinë ku kam lindur, 1918; - Vagabondi, 1919; - Rrëfimet e një vagabondi 1920; - Jam poeti i fundit i fshatit, 1920; - Lutja për dyzet ditë e para të vdekjes, 1920; - Nuk kam asnjë mëshirë, mos qaj, mos qaj, 1921; - Pugaçev, 1921; - Vetëm një gëzim kam lënë, 1923; - Taverna Moska, 1924; - Rrëfimet e një vagabondi, 1924; - Dritë hëne e shkretë dhe e zbehtë, 1925; - Njeriu i Zi, 1925; - Qeni Kaçalov, 1925; Letër nënës, 1924 dhe "Lamtumirë mik i shtrenjtë".

• {{ evt.section_title }}

  {{ evt.title_feed }}

  {{ evt.subtitle_feed }}

  {{ stb }}

  ---

  📆  {{ evt.fancy_date }}