Mes një epoke shumë të errët
Shpesh e pate jetën si fortunë
Dhe prap nuk u bëre si të tjerët
Por ndrite dhe nga ylli, më shumë.

S`iu dorëzove kurrë shtrëngatës
Jetove me atë që vetë kishe mbjellë
Rreze hëne në mes të natës
Ndriçove edhe në vrimën më të thellë.

Atje ku gëlonin injorantët
Ti mbete yll i ndritur, yll lirie.
Vlerën nuk e humbin diamantët
Jo, kurrë vlera e tyre nuk bie.