Bares fushave të heshtjes me gjemba në gjuhë
qiej të hapur më tendosen mbi krye
por nuk janë qiejt që lëngova unë

Dhe përtyp dheun e sertë që era ngre
shijen ia njoh kaq mirë por tash' (me mijëra vjet)
s'e kam mendjen atje

Dhe përtyp baltën e sertë që shiu lag
zjarri vazhdon të qëndrojë mbi të
dhe pafundësisht digjet prush e flakë

Xhehenem
ti që fsheh në terr xhevahirë të zinj
xhehenem
ti që ndriçon tej dhe më pret në fund të shtegut tim
xhehenem
ti që netëve shpirtin m'a kaurdis me zjarr
xhehenem
që më lë gërmadhë mbuluar me zift edhe me ar

Pluskoj në oqeane vetmie me qelqe në sy
ujëra të hapur' më shpalosen përpara
por nuk janë ujërat që kërkova unë

Dhe gëlltis kripën e hidhur që dallga sjell
por shpirti s'më gjen qetësi dhe prapë nga e para
do korr çfarë kam mbjellë

Xhehenem
ti që fsheh në terr xhevahirë të zinj
xhehenem
ti që ndriçon tej dhe më pret në fund të shtegut tim
xhehenem
ti që netëve shpirtin m'a kaurdis me zjarr
xhehenem
që më lë gërmadhë mbuluar me zift edhe me ar

Xhehenem
ti që fsheh në terr xhevahirë të zinj
xhehenem
ti që ndriçon tej dhe më pret në fund të shtegut tim
xhehenem
ti që netëve shpirtin m'a kaurdis me zjarr
xhehenem
që më lë gërmadhë mbuluar me zift edhe me ar