Kur fleta tundet bota.
Kija e saj si flakë ngjalota.
Bukuria s'është veç pamje për forca.
Në çdo hap shkruan vetë ajo koha.
Sytë e saj Shkëndia e rrëzirë.
Zëri kumbon si një fjalë e lirë.
E bardhë si drita,
e fortë si një mua.
Kur ecën nga ajo hesht edhe furtunë.
Fjalët i ngjitën mendjes si muzikë s'e luan as pushteti as kritikë.
Në tavolinë burrash shtesh emër.
Po që i jep ku folës tjetër zemër.

Kur flet Elisa tundet bota.
Kija e saj si flak që ngjallota.
Bukuria s'është shpallje,
por forca në çdo hap shkrua mbet ajo
koha.
Nuk është thjesht një grua me pamje yli.
Po s'uhi me mendje jo thjesht me syl.
Më sa kur hyn çdo fjalë ndalon se Elias s'është emër është ikonë.
Flokët si valë stili i saj si art dhe çdo kritikë në buzë në pafjalë.
Nuk ka frikë nga zhurma as nga flaka.
Kur thotë të vërtetën e drit toka.
Kur flet Elisa tundet bota.
Hija e saj si flakë ngjar lota.
Bukuria s'është në shpallje,
po forca në çdo hap shkruan vetë ajo koha.
Në histori do mbetet si frymë.
Gruat që bukurin e kthen në armë.
S'mund ta ndanh,
as ta shpjegosh tok,
sepse yli është vetë horizont.