Atë ditë në lokomotivën e vjetër,
udhëtarë të saj ju bëmë të dy patjetër.
Shikimet shkëmbyem paksa gabim.
Për ty diçka ndjeva krejt rastëmish cigare ndizje përsëri e përsëri tu afrova të bëra shoqëri sa shumë më dhurove më dhe qetësi është kret kot nga një rastësi.
Sa të lozon njëri qenka kjo sonte.
Asre rebele hënën se ndaloj të ndriçonte.
Shindjës mbrëmjen ka kapluar të dy ku përqafuar.
Aroma nëpër errësirë u lëshua.
befas në pluhur magik ku shndërrua në rrugët bu kthehem përsëri me ronë që më la ajo lumturi në një tunel krejt e rrëzuar shoh dritën e diellit që shumë kam muar Sa të lozon njëherë qenka kjo sonte asë rebel hënës ndalonte ndriçonte shin ndjenjë mbrëmjen ka kapluar të dy ktu nëpër qafuar aroma nëpër errësirë u lëshua befës në pluhur magjik u shndërru Në rrugë bushe përsëri me rrë në që më lë ajo lumturi.
Në një krejt e rrësuar shoh dritën e diellit që shumë ka munguar.