Ajo që ishte, s’eshte më,
kur të gjitha i kishe,
S’të mungonte asgjë.

Mua, pse më morë,
zemrën të vetmen,
që më kishte mbet?

Sa e pe që lëndohej,
e hodh në rrugët,
ku ti shkel.

Nga mua mos prit më
asgjë… asgjë…,
se kam çmend edhe veten,
deri aty sa nuk mban më.

Mos më thirr,
mos më prit,
se nuk kthehem dot…

Kam ik njëherë e përgjithmonë…

Ai që kishe, s’eshte më,
(s’eshte më, jo).

Ka një zemër të thyer,
një ëndërr e asgjë.

Në rrugë ka njerëz plot, por jo si ajo,
ndoshta do jetë dikush që ta ndjejë njësoj.

Zemrën t’ia bashkojë e ta kthejë në jetë,
të jetë e vërtetë.