U nisa me valixhe ne dor’,
desha te flas, ti me the mos fol,
pas vetes deren ti e mbyll,
sikur prej letre, end’rra thyhet,
ti ec rruges, koken s’e kthen,
mir e ke ndoshta edhe nuk ja vlen,
ngadal ti zhdukesh ne err’sir’,
e bindur se meriton me mir’.

E di shpirt, po jom i till’,
i pa shpirt, i pa cip’, i veshtir’,
un’ jam i till’,
kurr’ s’besova ne dashuri,
ja parat’ per taksi, shko ne shtepi.

E di se loti ne faqe te rrjedh,
e e di, se e deshpruar rrug’ve ti bredh,
po gjej fuqi te me kuptosh,
kaq e kishim ne n’ket’ bot’,
ne at moment, ne ate hap’sir’,
e e vetmja ishe ti, e ke t’veshtir.
Por tani kohen e ke te shkosh,
qe m’ke njohur duhet t’harrosh.