Copza kan’ ngel në mëndje
Mundohem ti bashkoj
Sepse falë tyre unë
Sot po prap jetoj

I mbledh unë me shumë kujdes
Në gjak unë i strehoj
Je sëmundje
Që jo nuk dua ti shpetoj

Ref.
Ke mbet’, Ke mbet’ kujtimi im
Ke mbet në trurin tim
Kërkoj ta heq, por jo nuk ka
Për mu shpëtim,
Ke mbet ti shenjë porsi një plagë
Zemrën copash e ke hap
Ky kujtim, ferrin tim e kthen parajsë.