Dhe kur të kujtosh shtëpinë e vjetër miqtë e humbur dhe miqtë e vdekur, kur të kujtosh pyjet e gjelbër dhe rrugët, rrugicat e fëminisë, ndërmend do më sjellësh dhe mua të huaj, të huaj, të huaj, si një statujë që i theve krahun egërsisht duke e përqafuar!