Dhe kur të kujtosh shtëpinë e vjetër
miqtë e humbur
dhe miqtë e vdekur,
kur të kujtosh pyjet e gjelbër
dhe rrugët, rrugicat e fëminisë,
ndërmend do më sjellësh dhe mua
të huaj, të huaj, të huaj,
si një statujë që i theve krahun
egërsisht duke e përqafuar!