U nisa fushës dhe malit ta vrasë vdekjen
barot dhe hekur më ranë në krahëror
dhe këmbë e dorë e patën s'fundi herë pikëpjekjen
atje mbi majat, atje mbi majat në dëborë,në dëborë

Dhe zbrita tu ec lirshëm atdheut flori
me një këmbë të hapëroj udhës ii(iliride) të gjatë
andej kah u nisën stërgjyshërit e mi
dhe rend çdo ditë e natë
dhe rend për ditë e rend për natë

Ktheje kokën vëlla në strehën time qiell
në trupin tim me copa, këtu nis liria
Mos qoftë atdheu i ngrohtë si diell
s'kanë pse i duhen, skanë pse i duhen...

Ktheje kokën vëlla në strehën time qiell
në trupin tim me copa këtu nis liria
Mos qoftë atdheu i ngrohtë si diell
s'kanë pse i duhen, gjymtyrët e mia

Njëra dorë më ngeli pendën ta shtrëngoj
e t'iu thurr lavdi dëshmorëve
trimav që ranë
n'tela të kitarës kënga të jehojë
për engjujt arbëror, për engjujt arbërorë
shpirtin vigan

Falma një buzëqeshje se ta vrava vdekjen
ma përkund lirinë shekujve në përjetësi
kur prisnin rrufetë përmbi supet tona
mos të isha unë heeeej mos isha unë do të ishe ti

Ktheje kokën vëlla në strehën time qiell
në trupin tim me copa këtu nis liria
Mos qoftë atdheu i ngrohtë si diell
s'kanë pse i duhen s'kanë pse i duhen..

Ktheje kokën vëlla në strehën time qiell
në trupin tim me copa këtu nis liria
Mos qoftë atdheu i ngrohtë si diell
s'kanë pse i duhen s'kane pse i duhen gjymtyrët e mia.