Një ditë luaja e gëzuar
me shokë e shoqe plot,
kur një pemë të rrëzuar
unë pashë përmbi tokë.

Kush e kishte prerë
me forcë, pa mëshirë?
Degët ngjanin si krahë
që kërkonin ndihmë.

Refreni:

Zogjtë mbi ato degë
s’do ta ngrenë folenë,
gjethet nga era dridhen
të zbehta dhe pa jetë.

II.

Parkut i mungon pema,
i trishtuar duket tani.
Pemët janë oksigjen,
shëndet dhe gjelbërim.