Parajën dot nuk ta fal detin dhe yjet mbi mal.
Hënë që shkëlqen pa dalë.
Lle bukur,
lule rrallë.
Ka syt i gonxe të tjera,
apo nuk çel më pranvera,
shkon dhe ndriçon si nga hera,
djem të të mbetën tek dera.
Ditën që ke lindur ti bëri Zoti mrekulli dashuri mbi dashuri tëndroj me pasuri.
Stëroj me sallan vasës.
Me ato lezete i ke bërë të gjithë për vete.
tjetri vet në atë sok tënd ku shkel këmba jote vënë,
putin gjurmët si pamend.
Vajzë e bukur,
hij e rëndë janë bërë,
por si të marrë,
gënjejnë syrin duke parë.
Për ty bëhen zimi qartë,
sa e sa zemra ke vrarë.