jam jam nënë më jep gjithë të ushqej unë vetminë,
më jep vonër të kujtoj unë dashurinë kush mëkon muaj më parë isha larg,
isha vërdallë kur e gjeta më nuk veta,
por fillova duke u dreja veten,
botën do ndryshoja fytyra,
shumë fytyra që më rrethonin e tentonin do mronin,
por më gati isha unë,
ishte ajo që mendim bënte ëndërr Në shikima bënte hëngjë.
Unë mbërt aq shumë sa shpëtim për mua.
E dija që nuk ishte ajo në dritë terri në ditë ta bën kur të doj.
Mes e gjithë kësaj ishte fakti që praj një tjetër po qëndronte.
E kur pas u largova futja vrapit dhe fitoja dhe ika u strehova në rrënjët e mia do qëndroj.
E dija që do kaloja në mes natyrës do shpresoja fillimin e një zoti që kisha lart.

Një shpirt pa jetë,
një jetë jetë pa lumturi.
Lumturi pa ngrohtësi ngrohtësi në pafundësi.
Në papunësi,
një dashuri,
një dashuri,
pa dashuri.
Jo të gjitha dhimbjet kalojnë,
ato qëndrojnë,
strehojnë për më shumë nuk flasin,
por vjen dita që përshtatin e reakmës të lënë.
Durin kokën ta ngacmojnë,
ditën ta errësojnë e shpëtim më nuk vjen z femra plas më.

Kërkojmë aty ëmbëlsor dashuri nga një plut të demokëron e mësonoj të mos më njeh shkuar lehte la nënë më jep të ushqej unë vetm Më je bë të kultoj unë dashurinë.
Kush më konk më parë isha larg,
isha më dallë.
Kur e gjeta më nuk mbeta,
por fillova duke u tretur.
Herë e parë që shikoja veten botën të ndryshoja fytyra,
kështu fytyra që më rrethonin e tentonin v m ronit,
por më gati isha unë,
ishte ajo që mendim bënte ëndërr.
Kjo shik ma bënte ëngjëll shpirt pa jetë,
një jetë jetë pa lumturi,
lumturi,
pa ngrohtësi,
ngrohtësi në pafundësi.
Në pafundësi një dashuri,
një dashuri pa dashuri.

vapuri pa nginë pa dashuri dashur në një pauri dukuri pa