Do doja t’thoja se s’jam
engjull kraheshkruar,
do doja t’thoja se s’jam,
as djall’ briremprehur.

Jam çdo gje dhe asgje,
nga çke imagjinuar,
ti tel’ i k’putur, emer i harruar.

Ne tavaloc, si boj’ e that’, ti qendron,
me fal, por zemer, ngjyr’ tjeter do perdor’.

Se erresira zemren, kurr’ s’do ma pushtoj’,
edhe pse ne te vjeshta ka ren’,
brenda er’ fryn’, gjethet vall’zojn’.

Shi le t’bjer’ pa pushim,
por k’te vark’ s’do e permbys’,
sepse djelli do shkelqej’,
edhe ne perendim.

Por gjithmone pas shiut do lind djell.

Vend, njerez edhe shtete,
bote pa fund do pikturoj’.

End’rrat, shpresat dhe gabimet,
mmm, e di mir’ qe s’do mungojn’,
se pa to, e pa mundur,
e pa mundur, te jetoj’.