Ditë pranverë në tokë të mërgimit,
dielli rrezet sapo i ngrit.
Nis qyteti me u gjallu po diçka mua m' vret sytë.
Prej nga larg atje buzë lumit,
ulur shoh një plak me plis.
Shkova afër shqip,
i fola.
Filloj të qaj një fjalë paqi.
Pse mërzitesh bashk me thuaj ai unë t'ja don bukë.
I kam krejt me u drejtu s'po di ditën kam me humb.
I kam krejt meu drejtu.
S'po di ditën kam me humb.
Prej mëngjesit ndërt akshait rri ku gjet cepte shkit për vetëlindjen tuaj mendu veç kur të vdes at tokë me gëzu tufsh o bir që më fale pak mërzit sa ma largo amanet si djali tim mos e prit fleçninë nërg Aman si djali tim mos e prit pleçninë.
Më Fjalt e plakut ma v pranë zemrën.
Më kanë këput shpirtin lot e ti.
Kurrë më keq s'e kam një vetën.
Kurrë më shumë s'kam pas mërzi.
Sa herë kokën ktheja mbrapa,
veç më shumë mbushja me lotë.
S'mu hoq plaku kurrë nga mendja,
para syve mërin dhe zot.
Pse mërzitesh bat me të thuaj ai unë t'ja do bukë.
I kam krejt meu drejtu s'po di ditën kam me h.
I kam krejt me u drejtuar.
S'po di ditën kam me humb.
Prej mëngjesit dert akshait rri ku gjet cep të shkit.
Për vendlindjen tu i menduar veç kur të vdes atë tokë me gëzuar tu bfshmet o bir që më fle pak mërzit ma largove aman e si djali ty mos e prit pleçninë nërgim aman e si i djali tim mos e prit pleqninë