Në stinën e vjeshtës në ni kullë n’Drenicë
I ushton konaku nga vaji i ni fmisë
Emri i stërgjyshit u përtri n’kto shkrepa
Ni Halil i ri lind n’familjen Meta
Nga kulla e moçme një pushkë u ndigju
U gëzu Krojmiri një ushtar u shtu

N’Prekazin e madh kur u ni kushtrimi
N’Blinajë u rreshtuan trimat nga Krojmiri
N’rrugën e lirisë të gjithë jemi vllazën
Ku o’ Halil Meta ushtrisë ja ngritë bazën
Për Kosovën time ku jam lind e rrit’
Mos i mbyllsha sytë, pushkën pa e krisë

Nga Gurina niset te gryka me shku
Atje motra Minë bukë ju kish gatu
E përqafoj motrën edhe babën plak’
Me rreze t’pranverës liria osht n’prag
Tu u çmall me babën, krismat i ka ni
Lamtumirë oj motër k’ta janë shoktë e mi

Bukën nuk e mori u nisë për Blinajë
Vlla Tahir Sinani paska çue fjalë
N’grykën e Shpëtimit, shkau nuk kalon
Trimi Halil Meta si luan lufton
Mos k’i dert o vlla, se nuk bin k’to shkrepa
Sa të ketë Krojmiri djem si Halil Meta

Qëndroni ju shokë jam gjak në flamur
Pa e prekë lirinë mos u ndalni kurrë
Pushkën tu j’au ni, shpirti m’u qetsu
Mos m’a lini trupin n’Krojmir pa ma çu
Lulkuqet e Majit në Gurinë po mbijnë
Arbnori, Violeta le t’a gzojnë lirinë