(O moj toka jeme, o moj toka jeme,
prite prite Skënderbeun, prite prite Skënderbeun)

Nëpër shekuj, rënd ni kalë,
herë si princ e herë si mbret,
del nga toka, si në prallë,
qiellit ngjitet e qiellit zbret.

500 vjet, e 5000 herë,
unë jam nisë n’Kosovë me ardhë.
Vetëm një ma hapi rrugën,
Një Adem he çlirimtar.

Unë nuk erdha, ti më solle,
që nga botë përtej varrit,
hape shtigje, e mbylle hone,
mirë se t’gjej Adem Jashari.

Nëpër shekuj rendin bashkë;
njëri princ e tjetri mbret,
përmbi supe diell i artë,
legjendarët prejnë rrufetë.

Kur bjen terri e kur zbardh drita,
roje t’zgjuar e Ilirisë,
syri ynë qiell me petrita,
përkrenarja e Shqiptarisë.
heejj…

(O moj toka jeme, dy dragoj vatani o heej
ja po vijnë që ta keni besën heej)

O moj toka e bekuar,
dy dragoj po trandin dheun,
ja po vijnë o, aty [?],
është Ademi e Skënderbeu.

Nga nëntori në nëntor,
fije t’borës qielli ngrin,
ata kohën ndalin me dorë,
ndalin trokun në Prishtinë.

Unë nuk erdha, ti më solle,
që nga botë përtej varrit,
hape shtigje, e mbylle hone,
mirë se t’gjej Adem Jashari.

Nëpër shekuj rendin bashkë;
njëri princ e tjetri mbret,
përmbi supe diell i artë,
legjendarët prejnë rrufetë.

Kur bjen terri e kur zbardh drita,
roje t’zgjuar e Ilirisë,
syri ynë qiell me petrita,
përkrenarja e Shqiptarisë.
heejj…