*Strofa 1*
Dy personalitete, një trup, po luftoj çdo ditë,
Njëra më thotë “shko përpara”, tjetra më thotë “ndalo”.
Njëra më ndriçon, më tregon shpresë, po tjetra më mbyll në errësirë,
Dikur dëshiroj të jem më i mirë, pastaj humbas, duke u ngritur në një rrugë pa dalje.
Një mund të bëj gjithçka, të luftoj për një botë më të mirë, por tjetra më thotë: “Pse mundohesh?”
Të dyja kërkojnë pushtet, dhe unë nuk di kush është zëri im i vërtetë.
Pjesë e mia thotë “shko”, pjesa tjetër “ndalo”, dhe nuk di më se ku po shkoj,
Më ndjek pas kjo betejë që po më rrëzon, ndërsa unë nuk mund të bëj asnjë hap pa u thyer.

*Strofa 2*
Një përplasje mes dy botëve, njëra më shtyn drejt dritës, tjetra drejt errësirës,
Një pjesë kërkon ndihmën, tjetra më thotë “ndalo”, duke më lënë të ndjehem si humbës.
Kërkoj të jem i drejtë, por kjo luftë më ndalon, më shpërthen brenda,
Një hap përpara, dhe ndjej çdo mundësi si një grusht në fytyrë.
Kur shpresoj, kjo shkatërrohet me një fjalë, dhe kur luftoj, gjithçka duket një iluzion.
Do të jem ndonjëherë një njeri që nuk ka dyshime? Po ose jo, ndoshta kam qenë gjithmonë dy njerëz në një trup,
Po përpiqem të shpëtoj, por ndiej se çdo hap që bëj, më afron më shumë me humbjen.

*Strofa 3*
Një pjesë e imja do që të shkoj përpara, një tjetër më thotë të rri dhe të mendoj,
Po për çdo mundësi, njëra më kap dhe më dërgon pas, tjetra më shtyn të bëj gjithçka menjëherë.
Mendimet janë të shkatërruara, çdo hap është një duel mes dy forcave,
Një thotë “ndihmo”, tjetra “shkatërro”, dhe unë po shoh si ndjej që çdo vendim më çon drejt shkatërrimit.
Dua të bëj diçka të drejtë, por çdo hap që bëj është një hap i humbur.
Po luftoj me këto dy fytyra që po më thyejnë shpirtin, dhe ndiej se askush nuk do të fitojë.
Po mund të vazhdoj kështu? A do të jem ndonjëherë i tëri, apo do të jem gjithmonë copëza të vetes time?

*Strofa 4*
Dy mendje, një trup, po shkatërrohem brenda çdo dite,
Një më thotë “jemi të fortë”, tjetra më thotë “po, por për çfarë?”.
Një pjesë kërkon shpëtim, të shoh përpara, tjetra kërkon të kthehem dhe të fshij gjithçka.
Kur kërkoj të bëj të drejtën, më kap dhimbja, kur kërkoj të ndihmoj, ndjej se po bëj më shumë keq.
Të dyja kërkojnë të udhëhojnë, por askush nuk mund të fitojë, sepse unë jam vetëm një skenë e këtyre dy forcave që luftojnë për kontroll.
A mund të shpëtoj nga ky labirint i mendimeve? Po vdes me çdo zgjedhje që bëj.
Po kërkoj të jem vetvetja, por çdo hap që bëj më tërheq në një tjetër botë—një botë që nuk mund të kuptoj më.