**Strofa 1**
Po mendoj se kam kontroll, por çdo vendim është një shpërthim,
Një më thotë "shko", tjetra më thotë "ndalo", dhe unë humbas pa fund.
Një pjesë e imja do që të shkoj drejt dritës, por errësira më tërheq me gjithë forcën,
Ndjej se asnjë hap që bëj nuk më çon më afër qëllimit, vetëm më larg.
Po kërkoj ekuilibër, por çdo vendim është një rrugë pa dalje,
Më mbajnë dy botë të ndryshme, dhe çdo ditë ndjej se po humbas çdo shans.
Kërkoj pa fund të bëj gjënë e duhur, por çdo hap është një tjetër ngërç që më mban të robëruar.

**Strofa 2**
Në një moment ndihmoj, në tjetrin shkatërroj, dhe nuk di ku përfundon çdo pjesë e imja,
Një më shtyn të veproj, dhe tjetra më thotë të rri, të mbaj gjithçka nën kontroll.
Po luftoj me dy zëra, secili me mendimet e tij, dhe çdo zgjidhje më dëmton si një thikë.
Pjesa e mirë më tregon rrugën, po pjesa tjetër më ngul këmbë të bëj gabime.
Në këtë luftë që po bëj, nuk e di më nëse është vërtet unë që udhëhoj, apo janë ata që po më drejtojnë.
Mendoj se kam arritur një zgjidhje, por gjithmonë kthehem në pikën e nisjes,
Një betejë që duket e pafund, një udhë që më çon drejt asgjëje.

**Strofa 3**
Po kërkoj të shpëtoj, por më duket se çdo hap është një udhë pa kthim,
Një pjesë do që të ngrihem, të shkoj përpara, por tjetra më thotë të rri dhe të mos luftoj.
Ndonjëherë e ndiej se jam një pasqyrë e thyer, pa mundësi të shoh kush jam vërtet,
Kur mundohem të bëj gjithçka të drejtë, ndjej se çdo mundësi më shpërbën më shumë.
Këto dy personalitete që jetojnë brenda meje, secila kërkon të jetë më e fortë,
Po ndiej që jam gjithnjë e më i humbur, pa mundësi të shpëtoj nga kjo luftë që po më shkatërron.
Për çdo hap që bëj, ndjej se një pjesë e imja vdes, dhe kjo betejë po më mund çdo ditë që kalon.

**Strofa 4**
Një botë që është bërë gjithnjë e më e huaj për mua, dy zëra që kërkojnë çdo gjë nga unë,
Një më thotë të bëj gjithçka për të tjerët, tjetra më thotë të kujdesem vetëm për veten.
Po luftoj me këto dy forcë që më shtyjnë në drejtime të kundërta,
Një më thotë të jap, tjetra më thotë të mbaj, dhe asnjëra nuk më lë të jem i qetë.
Po ndiej që çdo ditë që kalon, po humbas lidhjen me atë që isha dikur,
Secili hap që bëj, është një hap më larg shpëtimit, dhe çdo mundësi më shkatërron gjithnjë e më shumë.
Në këtë luftë që nuk ka fund, pyetja është: A mund të mbijetoj? A mund të jem një njeri i vetëm, apo do të mbetem gjithmonë në mes të dy forcave që më thyejnë?