Nji qytet Kosove, te nji shkollë e vjetër
Ec ngadalë nji mësuese me ditar nën sqetull
Floku krejt i zbardhur ballin ia lëmon
Shumë plagë ka në zemër, po ende jeton

Asnjë fjalë s'e thotë, n'heshtje përshëndet
I flet vetëm loti n'sy që i ka mbet
Fytyrën me rrudha ia ka qëndisë jeta
Shumë nxënës nga ditari i ka shly e shkreta

Nisin me ra zilet, heshtja nis me u thy
Po nuk thahet loti që i ka mbetun n'sy

E shtrëngon ditarin dhe ne gji e mban
Kurrë ma mos më pyetni o sa nxanës i kam
Kurrë ma mos më pyetni sa nxanës i kam

Kur e hap ditarin fort i dridhet dora
Se te shkronja e parë nuk është më Arbnora
Tu i pëshpërit emnat, loti ia mbyll sytë
I mungon Burimi te shkronja e dytë

S'thotë ma tu i buzëqeshun "kush është vullnetar?"
Kur s'e sheh Vullnetin në bankën e parë
I ngjallet një shpresë sa herë troket dera
Ndoshta mos po i kthehet prapë në klasë Pranvera

Nisin me ra zilet, heshtja nis me u thy
Po nuk thahet loti që i ka mbetun n'sy

E shtrëngon ditarin dhe ne gji e mban
Kurrë ma mos më pyetni o sa nxanës i kam
Kurrë ma mos më pyetni sa nxanës i kam