Sa vonë pranvera erdh sivjet
dhe lulet çelën oh sa vonë
dëgjohen krisma në qytet
dhe një shpërthim diku gjëmon
Përlotur shkon një vogëlush,
i trembur shkel përmbi gëzhoja
Një nënë me të zeza veshur oh,
sheh muret kthyer në rrënoja
Përmbi asfaltin e ciflosur
një libër fletëdjegur rri
si një viktimë e plagosur,
apel për paqe, paqe, qetësi
Mos i vrisni ëndrrat tona,
hapur shkollat të qëndrojnë
Këto duar kaq të njoma,
Shqipërinë do ta ndërtojnë
Do thahet loti e trishtimi
do tretet ditës shpresë plot
Në tokën tonë po çel agimi,
një jetë e re një tjetër botë
Kronikë dhimbjesh dita sjell,
çdo natë Marsi plot me tmerr,
e zbehtë hëna lart në qiell
Si një i vdekur zverdh në terr
Koha plagë i hap parreshtur
tokës sonë,mëmës tonë
S'kemi lindur për të vdekur
bashkë në paqe ne do rrojmë
Pranvera lule çel sivjet
pak me vonesë plot madhështi
Kjo këngë e trishtë sikur humbet
Ne ndjejmë aromë, aromë liri
Mos i vrisni ëndrrat tona,
hapur shkollat të qëndrojnë
Këto duar kaq të njoma,
Shqipërinë do ta ndërtojnë
Do thahet loti e trishtimi
do tretet ditës shpresë plot
Në tokën tonë po çel agimi,
një jetë e re një tjetër botë
Një tjetër botë
Një tjetër botë
Një tjetër botë
Një tjetër botë